Opowieść Harpunnika, tom 2 – książka.
Transkrypcja[]
[Urywek dziennika podróży wielorybnika w jego ostatnich latach]
Opowieść Harpunnika, tom 2: Albo ostatnia podróż Harpunnika
Po ponad ćwierci stulecia skończyłem z wielorybnictwem, zbyt rozbity, by kontynuować. Widziałem wszystkie zakątki Wysp i zarobiłem więcej monet niż większość ludzi ogląda w ciągu całego życia. Ale wszystko to przepadło. Przeżyłem Cesarza i patrzyłem, jak jego córka zajmuje tron. Piękna, młoda Cesarzowa, lecz zabita tak młodo. Wszystko, co piękne, musi umrzeć. Jadałem w każdym porcie znanego świata i żeglowałem po najbardziej samotnych wodach, jakie możecie sobie wyobrazić. Widziałem urwiska na wybrzeżach Pandyzji. Wszystkie te wspomnienia nie dają mi cienia radości. Lata wracają w moich snach jako szereg porąbanych ciał; długich, gładkich i śpiewających wśród fal w świetle księżyca, tylko po to, by przebijali je brzydcy, wymięci przez pogodę ludzie, którzy zadźgaliby siebie nawzajem nożami za parę dobrych butów.
Każdego roku miałem coraz mniej czasu, by wrócić do domu. Mój język zapomniał czczej paplaniny i ci, którzy mieszkali w miastach, mieli mnie za dziwaka. Moja siostra Nina nie wiedziała, o czym ze mną mówić podczas naszych wizyt. Gdy utraciła swój interes przejęty przez nikczemnego radcę Lorda Regenta, byłem setki mil na wschód od Morley, z ręką trzymającą harpun zamarzniętą od śniegu z deszczem, gdy tropiliśmy pierwszego samca, jakiego zobaczyliśmy od miesięcy. Pomogłem jej, jak tylko mogłem, ale Nina umarła w pierwszych dniach zarazy. Nic z tego nie miało znaczenia. Jeśli jestem znużony życiem i zgorzkniały, to dlatego, że ten zawód zabrał moje marzenia. Świat mnie pokonał.